Als je goed in je vak bent, kan je toch ook wel een beetje leidinggeven? Hoe moeilijk kan het zijn om je jongere collega’s aan te sturen en op te leiden? Zo zat ik in de wedstrijd, jaren geleden, als kersverse partner van begin dertig, die dacht dat ze het allemaal wel wist. Nu weet ik wel beter. Leidinggeven aan professionals en hen opleiden is een vak, dat je moet leren.

Ik kan me nog herinneren dat ik heel wat te stellen had met een bepaalde stagiair, die een puinhoop maakte van zijn urenregistratie. Destijds moest je je tijdschrijfformulieren nog inleveren bij de administratie. Hij vulde deze formulieren soms weken niet in, waardoor in veel dossiers niet meer te achterhalen was wat hij precies had gedaan en hoelang. Het was niet zo dat hij niet hard werkte. Integendeel. Hij zat bijna elke avond tot laat op kantoor, alleen zonder rendement.

Tientallen gesprekken heb ik er tevergeefs aan gewijd. Vaak verwijtend en veroordelend. Verbetering kwam er niet en op een gegeven moment was de maatschap er klaar mee. Wie zijn uren niet adequaat registreert en daar niet in te corrigeren is, heeft in een urenfabriek niets te zoeken, zo luidde het vonnis.

Nu denk ik: begreep ik hem eigenlijk wel en heb ik voldoende moeite gedaan om hem te vragen naar het waarom van dit alles. Waarom doe je zo? Wat gaat er in jou om? Wat maakt dat je zo handelt? Waarvan is jouw gedrag een gevolg? Nee, ik was te druk met mezelf te bewijzen, met mijn eigen ego dus. En ongemerkt beoordeelde ik hem naar mijn eigen maatstaven: hoe ik zelf was en hoe ik het deed. Gedisciplineerd en ijverig, op het streberige af, draaide ik mee in de urenfabriek en deed ik wat ervan me gevraagd werd of zelfs meer dan dat. Niet omdat ik het leuk vond, maar gewoon omdat ik wist dat dit me verder zou brengen op de apenrots.  

Waarom vertel ik dit? Omdat ik vind dat er te weinig echte tijd en aandacht is voor jonge advocaten en andere jonge juristen. Ik kan het weten, want als coach komen ze bij mij de aandacht halen, die ze binnen hun eigen organisatie vaak niet krijgen. Trainingen genoeg voor deze generatie, maar dat is niet wat ik bedoel. Het gaat om persoonlijke aandacht, je echt willen verdiepen in wat de personen die jij onder je hoede hebt bezighoudt, waarom zij doen wat ze doen of juist NIET DOEN, wat er onder deze jonge generatie leeft, hoe ze hun werk ervaren, wat ze belangrijk vinden, welke opvattingen ze erop na houden, wat er in hun privéleven speelt enz. Daardoor ga je ze wellicht ook anders aansturen. Het is niet meer zoals vroeger: ‘U vraagt en wij draaien’ en dat zal het ook nooit meer worden. Vraag dus gewoon eens wat vaker: waarom?

En natuurlijk ben ik heel benieuwd naar jullie reactie…..